SCHEMERLAMP FESTIVAL – “DE KLASSIEKERS”

Hoe artisticiteit zich een weg heeft gebaand in het leven van Bert Heerink is zowel wonderlijk als merkwaardig te noemen. Wonderlijk omdat omgeving en motivatie niet in oorsprong aanwezig waren om uit te nodigen tot creatief denken en zijn. Merkwaardig omdat de vorm waarin zich Heerinks artisticiteit steeds heeft veranderd en ontwikkeld nogal eens reden is geweest voor kritiek en desalniettemin door de zanger en beeldend kunstenaar juist als stimulerend is ervaren.

De muzikaal creatieve Heerink lijkt reeds uitgebreid beschreven; het werkelijke hoe en waarom over het ontstaan van de muzikant en de weg naar het uiteindelijke succes zou zéker uitgebreid kunnen worden met feiten en verhalen. En ook het verhaal achter de schilder Heerink zal nooit compleet zijn maar een introductie behoeft de aanvulling op de muzikale carrière van Heerink natuurlijk wél. Wat als je, min of meer gedwongen door de omstandigheden én het eigen talent, de in oorsprong sterk aanwezige artisticiteit ventileert in een richting die weliswaar bijzonder succesvol blijkt te zijn maar  nooit voor 100 % bevredigend heeft gevoeld? Wordt de onderdrukte neiging om naast de muziek ook op andere wijzen expressief te zijn daardoor tenietgedaan of bouwt zich een vulkaan op die elk moment tot ontploffing kan komen? De kans bestaat dat de angst om de buitenwereld tegemoet te treden op een andere wijze dan men van je gewend is een gevangenis wordt waarin iedere vorm van expressie opgesloten blijft. Wat kun je doen wanneer de uitdaging té groot is om geen aantekeningen naast de teksten en muziek te maken maar het potlood als vanzelf een eigen symfonie creëert in vlakken en lijnen, daarna haastig weggegomd om geen illusie te wekken van een ander creatief talent?

Dan kom je op een moment waarop je het totaal niet verwacht de uitdaging tegen om die verborgen speelsheid in kleuren en vormen, in beweging en verstilling, in het groot en  klein aan een speciaal daartoe aangeschaft papier en doek toe te vertrouwen. Omdat het geloof is gegroeid dat ook deze vorm van creativiteit het daglicht moet zien als wezenlijk onderdeel van de identiteit.

Gegroeid in de schaduw van dat andere talent, de muziek, maar nu op weg naar het volle licht, niet langer beschermd tegen meningen en beweringen, klaar voor de volle laag en daartoe genoeg verankerd in vertrouwen in het eigen kunnen; bij deze een blik in de wereld die door Heerink als een absolute aanvulling op zichzelf en zijn ontwikkeling wordt gevoeld. Waarbij hij wil hebben aangemerkt dat de inspiratie tot creëren alleen tot deze vorm kon uitdagen en groeien onder de klanken van een andere liefde in zijn leven: de klassieke muziek. Een bijzonder “Grazie” en “danke” aan Vivaldi, Bach en Brahms is daardoor volkomen op z’n plaats…

“Een meisje in de popmuziek.”

1952 14 oktober

1955

Margriet groeide op tussen de accordeons en gitaren. Haar ouders waren beide muzikant, hadden een muziekschool en een muziekwinkel. Als drie jarig kind leerde ze zichzelf accordeon spelen en al snel werd haar talent gekoesterd. Eind jaren vijftig raakte de accordeon uit de mode en iedereen speelde gitaar en zat in een bandje.

1962

Margriet was al gauw op haar negende slaggitariste in de Bright Stars, het bandje van Henny Huisman. Twee jaar later werd er een bandje opgericht vanuit de muziekschool, The Marileens. Margriet, inmiddels opgeklommen tot sologitariste vroeg Henny om drummer te worden. Het was een leuke tijd want the Marileens hadden een fanclub van zo’n 500 kids uit de hele Zaanstreek. Eén keer in de maand werd er een dansavond georganiseerd en de fans kregen een gestencild fanclub blad, met de laatste nieuwtjes over de talentenjachten. Ouders brachten en haalden hun kroost voor een avondje rock en roll en limonade.

1968

En toen waren ze allemaal zestien. De fanclub waaierde uit en het bandje ging uit elkaar. Margriet nam orgel les en ontwikkelde zich tot multi instrumentaliste. Ze werd graag gevraagd door allerlei bandjes. Zoals The Pearl. Altijd handig een meisje in de band met een gitaar en een orgel en ze nam de zang ook nog over, als de zanger zijn stem kwijt was. Na de middelbare school ging ze naar de VL/VU om Engels en Nederlands te studeren. Twee jaar hield ze het vol, maar op haar 20ste was het gedaan met haar studie. Ze werd zangeres.

1973

Margriet ging gitaar, orgel en piano spelen en niet onbelangrijk, ook voor het eerst echt zingen in een bandje dat heel veel maffe ideeën had. De samenstelling alleen al was uniek. Een poptrio. Ze noemden zich Lucifer, op zijn Nederlands uitgesproken. Het trio, met Henny Huisman op drums speelde de betere popmuziek ( veel smaakvol gekozen covers en enkele eigen composities) gecombineerd met een wat revue -achtige sfeer. De jongens presenteerden zich met driekwart broeken, een drumstel overdwars, een eigen lichtshow ( schemerlamp van oma Huisman)en de manager stond altijd op het podium (étalage pop ) en kreeg steevast klappen omdat er geen pauze drankjes waren. Henny wist met hilarische aankondigingen en grappen het publiek op een geheel eigen wijze te vermaken en Margriet was de mooie zangeres zonder maniertjes en pose’s omdat ze in haar eentje er voor moest zorgen dat er behalve bas en drums ook nog een harmonisch instrument te horen was. Margriet was als zangeres, multy-instrumentaliste op hoge hakken en in prachtige hippie jurken gekleed, de absolute blikvanger van het drietal. Het was een waanzinnige fantasierijke creatieve tijd. Legendarisch zijn de optredens in Van Dijk in Loosdrecht. Lucifer werd al heel snel ontdekt door platenmaatschappij E.M.I. Maar zie maar zo’n ongeregeld zooitje met een plaatje onder de aandacht te krijgen bij de radio en tv .Helaas wisten ook de zalen ( dancings en muziekkroegen ) niet wat ze ermee aan moesten en dus werden de optredens verplaatst naar een heel ander circuit. Langzaam maar zeker verdwenen de grapjes en attributen en ook het repertoire werd aangepast en uitgebreid. Optredens van 10 uur ’s avonds tot 5 uur ’s ochtends 6 dagen in de week waren geen uitzondering.

Lucifer trad op in nachtclubs in Duitsland, op cruise schepen van de Holland Amerika Lijn en deed een tournee langs workingmen’s clubs in Engeland. E.M.I bracht ondertussen de eerste single “Open book” uit, maar het was het Nederlandse publiek niet gegund deze wereldhit te horen. Het was een harde leerschool maar Lucifer hield zijn rode kopje omhoog en kwam uiteindelijk terecht als huis orkest in een foute nachtclub in Amsterdam.

1975

Bijna was het gedaan met de muzikale carrière van Margriet, als er niet dat ene mooie liedje op het repertoire had gestaan. Hans Vermeulen had de productie gedaan en de platenmaatschappij twijfelde tot op het laatst of de b-kant geen betere single zou zijn. “House for sale” kwam uit in 1975 . En er gebeurde drie maanden lang niets. Dat heette toen een flop. Net op het moment dat de band er de brui aan wilde geven kwam er een aanvraag om een tv optreden te doen in een engels programma. Opportunity Knocks. ( zou nu “So you wanna be a star “zijn).

Lucifer had niets te verliezen en dus vlogen ze naar Londen om de competitie aan te gaan met een magician en een comedian. Er werd niets gewonnen, maar de publiciteit maakte alles goed. “House for sale” werd opgemerkt door Radio Veronica en tot alarmschijf gebombardeerd. Het succes was overweldigend. “Scarlet Lady” de tweede single werd ook een hit en de Lp “As we are” was in een week tijd goud. De optredens in feesttenten en dancings waren een geweldig succes en de vaart zat er goed in. Boekingskantoren stonden in de rij om een graantje mee te pikken en de agenda goed te vullen. De agenda was overvol en raakte oververhit. Bij Willem Duys aan tafel, Toppop, Johnny en Rijk show en Sjef van Oekel. Lucifer had de X-factor , was overgeleverd aan over-exposure en na anderhalf jaar was de hype voorbij. Lucifer brandde heel langzaam op.

1976

Het was erg moeilijk om nieuw repertoire te vinden en Hans Vermeulen haakte al na één album af.

Lucifer deed mee aan het Nationale Songfestival en bereikte een mooie 3^de plaats met “Someone is waiting for you” een compositie van Margriet zelf. Langzaam maar zeker zette de platenmaatschappij Lucifer erg onder druk en stuurde aan op een breuk in de band. Margriet solo was makkelijker in de markt te zetten. Er kwam uiteindelijk een nieuwe bezetting met Jan Pijnenburg ( drums) en Fred Berger ( gitarist). Margriet ging voortvarend zelf componeren. De Lp “Margriet” kwam uit met daarop “Selfpity” dat een mooie notering haalde. Datzelfde “Selfpity” is tot op de dag van vandaag de tune onder een soap serie ( vergelijkbaar met East Enders) in Sao Paulo Brazilië. Vandaar de leuke berichtjes in het gastenboek uit Brazilië. De Lp “Margriet” was erg “soft” geproduceerd en kreeg een modieuze easy listening sfeer. Het plaatste Margriet in een hoek waar ze zich niet echt in thuis voelde. Lucifer was na 6 jaar opgebrand. Onderwijl was Margriet een graag gevraagde Studio en sessie zangeres geworden omdat ze van bladmuziek kon lezen en dus van bladmuziek kon zingen. Ze zong mee met het Metropool orkest, deed heel veel commercials, was vaste zangeres bij vele TV programma’s en radio programma’s als backing en zong eigenlijk de derde stem op alle plaatjes die in nederland zijn geproduceerd tussen 1977 en 1985. Van Herman Brood tot Andre Hazes, van de Dolly Dots tot Jan Akkerman en Kaz Lux. De stem van Margriet haal je er zo uit .Margriet stopte haar werk als backing zangeres toen zij haar docentschap in Leeuwarden aan het concervatorium begon.

Een mens kan niet alles……

1979

Margriet werd moeder en ging weer voorzichtig zingen in een lokaal bandje.Tabasco Brand, met o.a. Nol Sicking en Bart Fermie. Dat bandje werd gevraagd een uurtje te spelen in de distributie hal op een personeelsfeest van platenmaatschappij C.B.S. records. Directeur Allan Davis was flabbercasted van Margriet en bood haar ter plekke een platencontract aan waar ze zelfs nog nooit van had gedroomd. Tom Salisbury werd aangewezen als producer en dat bleek een goede move. Op “On the move again” kon Margriet voor het eerst alle registers open trekken. De Lp was heel erg gevarieerd met rock, gospel en country invloeden. De plaat kreeg lovende recensies, een Edison, en de Tros Productie prijs maar was niet te horen op de radio. Het verhaal was dat er geen geschikte single opstond . Nou jammer dan, want Margriet was wel weer terug op het podium en met een repertoire waar ze in loos kon gaan. Ze won de persprijs op het Knokke festival en kreeg de Pall Mall Export prijs. De promotie werd ondersteund met een toertje langs vijf vooraanstaande clubs, om aan te geven dat het serieus was. Lex Bolderdijk (gitarist) vroeg Margriet, meteen na de toer, om een bandje te beginnen samen met zijn studiomaatjes, Jan Hollestelle (bas), Ton op ‘t Hof (drums) en Peter Schön (keyboards). Een droombandje. Peter en Lex hadden een schat aan repertoire geschreven samen met Emile den Tex en na een jaar ploeteren van club naar club ging de Band de Wisseloord Studios in om de Lp “Right on time” op te nemen.

1981

“Black Pearl” kwam uit in 1981 en werd een grote hit. De Lp “Right on time” en de single “Black Pearl” kregen beiden een Edison en de Band speelde met gemak een paar engelse hoofdacts, op het Parkpop festival in Den Haag, letterlijk naar huis. Er werd anderhalf jaar lang onafgebroken opgetreden in clubs, op festivals en ook de radio had de Eshuijs Band graag als gast in programma’s zoals Countdown Café. Lex Bolderdijk verliet helaas de band. De druk om een opvolger te maken op “Right on time” was groot.

1983

De lp “Eye to eye”, die door de Band met gastgitaristen ( Eef Albers, Peter Tiehuis, en Lex Bolderdijk) werd gemaakt, bevatte vele muzikale hoogstandjes en alle studio ervaring van de Band werd gebundeld. “Joe and Jerry ”en “ Go on back to Barbados” haalden een vette notering. De Band besloot eigenlijk vrij plotseling om het voor gezien te houden omdat de agenda’s van het studio werk niet te combineren waren met het keiharde toeren in de clubs. Ook nu weer speelde de platenmaatschappij een vervelende rol omdat het succes van “Black Pearl”niet werd geëvenaard werd de Band erg onder druk gezet. Margriet vond nieuwe muzikanten in Harry Hardholt ( gitaar) en Willem Ennes ( Keyboards) beiden ex Solution. Zij werden de nieuwe kern van haar Band. Het song materiaal werd ( inclusief de gemiste wereldhit Eye to Eye door Chaka Kahn de wereld ingezongen en geschreven door Michael Sembello) niet sterk genoeg gevonden door C.B.S. en zo raakte Margriet haar platencontract kwijt.

1985

Er kwamen andere tijden aan en Margriet was helemaal klaar met de platenbusiness.

Ze werd op een heel gelukkig moment gevraagd door de directeur van Schouwburg Velsen een optreden te verzorgen en kreeg cartblanche om dat zo mooi mogelijk aan te kleden. De decor ontwerper van het NOB bedacht een toneelbeeld en voor het eerst kwam er ook een lichtontwerp voor haar concert. De directeur wilde heel graag naar Amerikaans voorbeeld popmuziek in het theater brengen. Een aantal andere directeuren volgde zijn idee, maar helaas werd de benauwde hokjesgeest zowel Margriet, als de vooruitstrevende directeuren bijna fataal. De serieuze pop pers vond het “not done “en de clubgangers vonden de drempel iets te hoog. Margriet keerde terug naar de centra en speelde nog twee jaar met bezetting -tig. Vijf jaar toeren zonder plaat was te lang en met pijn in haar hart doekte ze haar bandje op.

In 1985 begon Margriet aan haardocentschap aan het conservatorium in Leeuwarden

1989

Ze was dus inmiddels les gaan geven op het conservatorium in Leeuwarden en Alkmaar, en zette daar de afdelinhen zang lichte muziek op. Draaide het leerplan in elkaar dat nog steeds op de conservatoria wordt gebruikt. Ze deed solo optredens zichzelf begeleidend achter de vleugel en speelde in een Nijmeegs bandje, the Dream, van Maarten Peters die op dat moment een hit had met “White horses in the snow”. Op een feest kwam ze Martin Kleinjan, directeur van B.M.G., tegen die haar onder de neus wreef, dat het belachelijk was dat Margriet al zo lang geen platen had gemaakt en eigenlijk vond ze dat zelf ook. De les die ze had geleerd was dat goede liedjes het belangrijkste waren. Ze vroeg aan Maarten Peters of hij voor haar wilde schrijven en ging uiteindelijk de studio in. Ze had de opnames goed voorbereid. Haar maatjes Lex, Jan, Ton en Hans Jansen speelden de basistracks en tot zover had Margriet  invloed op de productie.

1991

De cd “Sometimes” kwam uit in 1991en was redelijk succesvol. Ze kreeg de Gouden Harp, maar ze was vooral dolgelukkig dat ze weer in business was. Vrienden uit de boekingswereld brachten haar terug naar de clubs voor een promotie toer en ze leende het bandje van Maarten Peters. In de krant in Sittard stond, dat Margriet eigenlijk een maatje te groot was voor de clubs en dat was ook zo.

21 theaters gaven Margriet een kans en haar publiek kwam massaal naar de tournee Sometimes.

1993

Vastbesloten om nooit meer haar plaats kwijt te raken, nam ze haar verantwoordelijkheid en produceerde ze, met steun van Maarten Peters, de Cd “The wee small hours”. Maarten schreef alle liedjes die veelal een melancholieke sfeer hadden. “God is asleep” en “I can’t have it all” werden de publieksfavorieten. De Cd kreeg een Edison nominatie en werd heel erg goed verkocht. Margriet haalde haar hoogste sales ooit. De toernee was lang en heel erg zwaar. De volgende les was dat de band niet alleen goed moest kunnen spelen maar ook een heel gedisciplineerde groep van aardige mensen moest zijn. Maarten Peters ( lead en backingvocals, akoestische en elektrische gitaren) ging mee op tournee en zo werd er een hechte basis gelegd. Maarten werd geïnspireerd door het spelen met de band en ging steeds meer arrangeren en schrijven naar de muzikale mogelijkheden van de band. Het werkte ook andersom, iedereen in de Band werd goed aan het werk gezet en het instrumentarium breidde zich uit. De violen maakten plaats voor het Hammond orgel en de akoestische gitaren kregen een belangrijkere rol.

1996

Margriet werd als vijfde muzikant ingezet en ging meer spelen op haar grote liefde, een dikke blonde akoestische Gibson. Ze was vaker te vinden achter de vleugel en de accordeon werd van zolder gehaald. “Shadow dancing” werd de derde Cd die ze opnam voor B.M.G.in 1996. Een zwaar ondergewaardeerd album dat nooit de aandacht heeft gekregen die het verdiende. Een promotie en marketingplan is er nooit gekomen en de Cd verdween onder luidruchtig protest van Margriet toch in de la van de platenmaatschappij. Dramatisch, want de toer was een groot succes en het publiek bleef in grote getallen toestromen.

1998

Het publiek en de nieuwe liedjes zorgden ervoor dat Margriet  doorpakte. David de Marez Oyens (basgitaar) kwam in de band spelen en er werd een eigen platenlabel, Beehive Records, opgericht door Maarten Peters.

Eindelijk was er echte creatieve vrijheid, geen A&R managers en product managers meer geen marketing plan zonder visie.Gewoon gaan voor de muziek en daar heilig in geloven. Weg met de ballast.

Het eerste project was “Step into the light” een krachtige en overtuigende live Cd gekoppeld aan een gigantische jubileum tournee. Het was een goede zet. Het leverde heel veel positieve media aandacht op en Margriet werd geridderd in de Orde van Oranje Nassau voor haar verdiensten in de Nederlandse popmuziek. Ze nam de waardering serieus en besloot te stoppen met haar docentschap en stortte zich volledig op de organisatorische kant van de theater concerten die steeds mooier en professioneler werden. Mark Eshuis ( drums, percussie) sloot zich aan bij de band en Marieke Esser ( danseres) kreeg een vaste rol tijdens de concerten.

2001

Maarten Peters kreeg het idee voor een concept Cd en ging als een ontketende componeren, teksten schrijven en demo’s maken in zijn studio. Het resultaat was 13 nieuwe liedjes op maat gecomponeerd voor Margriet en haar band. Tijd en liefde zijn de hoofdthema’s in de teksten en de muziek bevat alle stijlelementen die je maar kunt bedenken. Eén groot muzikaal en tekstinhoudelijk feest. “ Time” is de reflectie van een zangeres met enorm veel bagage en een weergaloos talent. Ze spaart zichzelf, nog haar stem in Key West blues, zingt acapella en teder over haar nichtje Rose, geeft met haar klankkleur waardigheid aan de tekst van “Time” (het titelstuk), speelt de onschuld in Ï’m in love”, rocked in “Standing at the crossroads “ en visualiseert met klank in “ On and On” het oneindige leidmotief “Time”.

Het concept album “Time” werd gereleased in september 2001 en kreeg in muziekblad Aloha 4 sterren, 4 sterren in de Avantgarde, was aanrader in de Elegance en de Margriet. De Telegraaf, Haagsche Courant, Noordhollands Dagblad, Groninger dagblad, Drentse Courant plaatsten interviews naar aanleiding van de Cd “Time” . “ Key West Blues” en “A dress and an old Record” werden gespeeld bij Barend en van Dorp . “Time” werd gekozen tot Cd van de week bij Omroep Brabant, Radio West, Radio Drenthe en de radio magazine programma’s Cappuccino en Weekend café besteedde aandacht aan de Cd middels interviews en live optredens. Er werden 2 concert tournees gekoppeld aan de release. Maar liefst 2 versies werden er gespeeld. Het theaterpopconcert “ Time” in de grote zalen en een unplugged versie “It’s about Time”voor de kleinere zalen.

2003

Co Vergouwen kwam de band versterken in 2003 met zijn weergaloze spel. Keyboards vleugel, Hammond en backingvocals. Zijn komst was een verrijking voor de klank van de band en ook zijn spel was de directe aanleiding om nieuwe liedjes aan het repertoire toe te voegen. “Stay”, “the Dancer”, “Find it in your heart” en “Flowerchild”.

2004 werd het jaar van de voorbereidingen, het opnemen en produceren van de eerste dvd van Margriet. Maarten Peters nam de productie in handen. Intussen werden er 2 tournee’s gespeeld. “In Concert”en “In Concert” unplugged.

2005

De dvd “In Concert” komt uit in maart . De recensies staan onder het kopje media.

De Band bestaat uit

Margriet Eshuijs Lead vocal, accordeon, gitaar

Maarten Peters, elektrische en akoestische gitaren, lead , backingvocals

Co Vergouwen, vleugel, keyboards, Hammond orgel, backingvocals

David de Marez Oyens, 5 en 6 snarige Fodera,Fender fretless basgitaren, stud, percussie, backingvocals

Mark Eshuis, drums percussie, cajon,udu, conga, special effects

Marieke Esser , dans, choreografie, kostuums

2006

De dvd Margriet Eshuijs “ In Concert” is het ultieme statement van Margriet Eshuijs, Nederlands meest veelzijdige en meest oorspronkelijke popzangeres ooit in Nederland. De dvd is een registratie van het theaterpopconcert “In Concert” van Margriet opgenomen in een uitverkocht , zinderend en laaiend enthousiast Zaantheater. De pers schreef over dit concert,”spetterend”, “bruisend”, ” de vonken vlogen eraf”, en “ absolute top in Nederland, sterker nog wat Margriet doet is van een hoog internationaal niveau”. Op de dvd staan maar liefst 21 liedjes , de juweeltjes uit Margriet’s repertoire zoals “House for sale” ( in een schitterende versie met zoveel passie en overtuiging gezongen dat het lijkt alsof ze het voor het eerst zingt),” Black Pearl” (knalt je huiskamer in en je waant je in een dampende poptempel ) “God is asleep” ( in een intense uitvoering),”Rose” ( teder, acapella en akoestisch gezongen), “Time” ( van het laatste studio album kraakt als de tijd zelf in al zijn schoonheid), I can’t have it all ( het mooie duet van Margriet Eshuijs en Maarten Peters ) “Key West Blues” en “After the Sunset” . Bijzonder is de uitvoering van “White horses in the snow” gezongen door Maarten Peters een absolute publieksfavoriet. Kortom ze staan er allemaal op. Zowel in 2.0 stereo dolby digital als in een spectaculaire 5.1 mix die je midden op het podium plaatst tussen alle mooie instrumenten en muzikanten. Een fenomenale sensatie.

Op de dvd staan ook nieuwe 4 liedjes die nog nooit eerder zijn uitgebracht zoals “Stay” (een heftige, theatrale ballad), “The Dancer”( ingetogen en prachtig door Marieke Esser voorzien van een melancholieke choreografie), “Find it in your heart”( een lekkere popsong met 4 stemmige vocalen) en de knallende opening “Flowerchild” en één extra audio track van het lied “Take me”.

Alle teksten en muziek zijn door Maarten Peters speciaal voor Margriet en haar Band geschreven.

Margriet Eshuijs zang

Maarten Peters, zang akoestische en elektrische gitaren, backingvocals

Co Vergouwen, vleugel, keyboards, Hammond,percussie en backingvocals

David de Marez Oyens 5 en 6 snarige Fodera basgitaar, Fender fretless, Stud ,percussie en backingvocals

Mark Eshuis drums, percussie, udu, cajon, conga, special effects

Marieke Esser dans, choreografie en kostuums

De dvd is geproduceerd door Maarten Peters, producent en platenmaatschappij B’hive records Zaandam

De audio is gemixed in de Fendal Sound studio in Loenen a/d Vecht door Hans van Vondelen en Maarten Peters

Léon op den Buijs geluidsopname technicus

Rogier van Rossum geluidsopname technicus

Gonzalo Fernandez camera, video editing

Thijs Willemstein, camera, dvd interface titels

Danny Stolker camera, video editing,nabewering, sound editing

Jasper Verhaart lichtontwerp en lichttechnicus

Joke van Amersfoort front of house technicus

Gerben van Limpt monitor technicus en trucking

Lokatie Zaantheater Zaandam Nederland

Ben van Setten Artwork voor Settembre

Patricia Steur fotografie dvd omslag

Anthony Prukar, Hetty van Straten lyrics editing

De tournee Flowerchild unplugged werd gespeeld tot  eind februari.

In de zomer van 2006 schrijft Maarten Peters nieuw songmateriaal voor de tournee 2006 2007 

50 concerten werden er gespeeld in de theaters tot eind april 2007.

In de zomer van 2006 speelde we  twee bijzondere en vooral  mooie concerten met als gaste Mariska Veres in het openluchttheater in Bloemendaal en Den Haag. Het heeft niet zo mogen zijn dat er een vervolg kwam en met veel respect kijken Margriet en de Band terug op deze memorabele optredens. Op youtube staan wat fragmentjes geplaatst door een grote fan.

Het concert op de Uitmarkt was een heel groot succes De foto’s staan in het fotoalbum.

De tournee “In Concert” unplugged is van start gegaan op 29 september en de cd  “In Concert” is uitgebracht eind november 2006.

De tournee duude tot eind april 2007.

2007 2008 

18 oktober 2007 startte de tournee the story singer. In het fotoalbum staan alle recensies en relevante publicaties.

2008 2009 tournee In Concert

2009  was een jaar van 50 jaar Nederpop. Margriet was er als een van de weinige vrouwen bij in de Heineken Music Hall. Een jaar waarin veel Cd boxen werden uitgebracht met veel nostalgie. Muziek gekoppeld aan weet je nog? en waar was jij toen?  er was geen ruimte voor nieuwe muziek.Wat had het mooi geweest als de artiesten van toen iets hadden mogen laten horen wat ze nu maken.

Het mooie publiek vind zijn helden  die er toe doen in de theaters.

2009 2010 Het is feest.

The Jubilee Tour 62  concerten gedurende 7 maanden met als cadeau nieuw songmateriaal dat opgenomen gaat worden in de zomer van 2010 en voor het eerst ook nederlandstalig songmateriaal. Voorbij komen een kleine selectie aan liedjes gekozen door Margriet uit het enorme repertoire dat Maarten Peters heeft geschreven voor andere Nederlandse artiesten. Margriet zingt “Nu het om haar gaat” ( Rob de Nijs) “De tijd staat even stil” ( Syb van der Ploeg) en “Ik moet nog zoveel doen” (Liesbeth List). Samen zingen ze mooie duetten verzameld in de loop der jaren en Maarten krijgt een ereplaats met een lied uit de cyclus Bevroren tranen. www.maartenpeters.nl

Margriet start op 2 oktober 2009 in De Nobelaer in Ettenleur met een intieme setting. Op het podium.staan Margriet Eshuijs zang, haar Gibson, accordeon, Ukulele en octaafgitaar., Co Vergouwen keyboard , vleugel, percussie en backingvocals, en als special guest Maarten Peters, leadvocal gitaren en percussie. Vanaf 20 november wordt er in grotere zalen gespeeld en voegt David de Marez Oyens zich bij de band ( basgitaren, percussie en backinvocals),

2 april 2010 is het groot feest Margriet speelt haar premiere in haar Zaantheater, Mark Eshuis ( drums en percussie) voegt zich bij de band en zo is het vijftal weer compleet .

Henk Hofstede (1951) is de zanger, gitarist, componist en tekstschrijver van de Amsterdamse popgroep de Nits. Verder schrijft hij voor en met andere artiesten als Frank Boeijen en Henny Vrienten.

Barbier was zanger bij de Nederlandse rockbands Turbo, Diesel en No Exqze en deed veel sessiewerk met onder andere Candy Dulfer en leden van Golden Earring. Op het moment zingt hij ook bij de bands:Smalltown Nobodies, Jukebox Heroes, 3.O,4Generation band, Revelator, Lain & Sven en het opnieuw opgestarte Turbo.

Naar aanleiding van de re-release van de lp It’sMore Fun To Compete van de legendarische The Speedtwins op 21 november 2015 (release van Pseudonym Records, maar nu als dubbel-lp met 15 (!!) bonustracks) zal Lain samen met Nico Groen als The Speedtwin(S) ook her en der de spijkers uit de planken komen spelen. eerste keer op 6 december in Cafe Atlanta in Arnhem, als pauze gebeuren bij het Turbo optreden aldaar. Be there!!

Ook doet hij veel akoestisch werk, solo of met muzikante als: John Hayes, Jusso Whistler, Lowik van de Velden en Sven Meppelink

Hij is gezegend met een zeer krachtige stem. Door zijn enorme bereik heeft Lain zich gespecialiseerd in de vertolking van de powerballad: rock met een flinke dosis soul, gezongen vanuit je tenen.

Hij zegt daar zelf over: ‘Muziek maken moet voor mij een beetje pijn doen. Mijn grote drijfveer is om iets los te maken bij mensen. Daar ga ik voor tot het uiterste. Of het nu voor tien of tienduizend mensen is maakt me niet uit, ik wil ze allemaal kippenvel bezorgen.’