KENNY B + SUPPORT: GERSON

Kenny B, Surinaamse zanger met de meeste nummer één hits in eigen land. Na diverse succesvolle albums in het Engels, Aucaans en Sranantongo stapt Kenny B over op het Nederlands.

Kenny B zingt al vanaf zijn achtste. Een tijd voerde hij de band ‘Fransisco’ aan en maakte hij muziek in de toneelgroep van het Surinaamse leger, ‘Mofo’. Op zijn 28e kwam Kenny B naar Nederland. Maar zijn succesvolle carrière zorgde ervoor dat hij regelmatig in het buitenland en nog veel vaker in Suriname te vinden was. Toch mag Kenny een muzikale laatbloeier genoemd worden. Pas sinds 2006 heeft de muziek zijn volledige aandacht. Het ging gelijk als een speer en twee van zijn albums werden overzees zelfs tot het beste van dat jaar gekroond. “Ik wilde mezelf eerst in het Engels en Surinaams in de spotlight zetten”, aldus Kenny B. “De overstap naar Nederlandstalig heeft altijd in mijn hoofd gespeeld, maar dat heb ik lang afgehouden. Leent het Nederlands zich wel voor reggae? Kom je in het Engels niet beter weg met bepaalde woorden en uitdrukkingen?”

Kenny B stond al op de radar van Top Notch baas Kees de Koning. Op vakantie in Suriname, was er helemaal geen ontkomen meer aan. “Je hoorde bijna niets anders in Paramaribo. Uit elke auto en bar klonken zijn hits. Ik raakte geïntrigeerd en ben naar de bekende platenzaak Disco Amigo gegaan en heb er zijn cd’s gekocht. Toen ik terug was in Nederland heb ik gelijk met Kenny afgesproken.” Onder de indruk van zijn invalshoeken en de thematiek van de liedjes vroeg De Koning de zanger om een aantal van zijn teksten te vertalen naar het Nederlands. “Zes weken lang hoorde ik niets meer van hem en toen stuurde hij ineens twee gloednieuwe liedjes. Ik werd helemaal weggeblazen en een week later hadden we een deal.”

“Het was een uitdaging”, erkent Kenny. “Nederlands is geen gemakkelijke taal voor muziekteksten. Je zult moeten spelen met klanken en intonaties. Uiteindelijk raakte ik helemaal in de ban en ben ik gek op de nummers.” Ondanks de nieuwe koers is Kenny zijn moedersland niet vergeten. “Nee joh, dit album is absoluut ook voor Suriname. Zij zullen dit zeker diggen. Ik zie het zelf als een mooie toevoeging aan de Surinaamse muziek.”

Er was eens een klein jongetje. Op een blauwe maandag leerde hij gitaar spelen. Van z’n vader. Dit was omdat het jongetje toen een keer aan het kijken was hoe deze speelde en zich bedacht dat hij hiermee serieus indruk zou kunnen maken op leuke dames. De indruk bleef voorlopig uit. De druk niet. De druk van het telkens maar weer moeten presteren. Niet dat het jongetje hieronder leed, want hij heeft z’n best gedaan hier lak aan te hebben. En dat lukte hem over het algemeen maar wát aardig.

Zijn nonchalante houding bracht hem op een heleboel plekken, maar dit zelfde nonchalance zorgde er ook voor dat hij aan de andere kant maar bitter weinig dingen afrondde. Het VWO, MBO muziek en het conservatorium. Ze zagen hem allemaal komen en gaan. Zonder enig spoor van een diploma.

Het jongetje was op een gegeven moment wel gitaar aan het spelen voor de ene (hiphop)artiest na de andere. Hoewel hij dit met volledige overgave deed, behield hij toch het gevoel dat hij nooit helemaal z’n ei hierin kwijt kon. En dat gaf het jongetje een beetje een stuurloos gevoel. Soms zelfs bijna een klein beetje ongelukkig.

Inspiratie hield hem op de been. Inspiratie in de vorm van lichtelijk geniale gedachtegangen die hem van tijd tot tijd te binnen schoten. Het jongetje koesterde deze meer dan wat dan ook ter wereld. Hij beschikte alleen niet over de capaciteit ze allemaal te onthouden en voelde zich daarom noodgedwongen het één en ander op te schrijven. Langzaam maar zeker kwam het jongetje erachter dat hier zijn hart lag en besloot schrijver te worden. Schrijver van eigenzinnige dingetjes. Liedjes, verhaaltjes, gedichtjes en boze brieven. Zijn liedjes is hij toen ten gehore gaan brengen, overal waar men ze maar wilde horen. Zijn schrijfsels slingerde hij het wereldwijde web op dat eigenlijk een net iets te grote rol in zijn leven begon te spelen. Maar hij had niks te klagen, want hij kreeg liefde van de mensen. Heel veel liefde. Voor een klein jongetje had hij aardig wat bereikt, bedacht hij zich op een zekere ochtend. Dat was toen hij plots besefte dat eigenlijk helemaal geen jongetje meer was.

Hij was inmiddels met de jaren volgroeid tot een volwassen man, met al die onvermijdelijke dingen die bij het volwassen zijn om de hoek komen kijken. Het was een behoorlijke shock.Onmiddellijk schoten hem allerlei vragen te binnen: Hoe heeft de tijd hem zo geruisloos weten te passeren? En had hij eigenlijk wel genoeg bereikt voor waar hij nu stond? Toen heeft hij een radicale beslissing gemaakt. In plaats van vanaf dat punt eindeloos te gaan zitten piekeren, heeft hij namelijk op díe bewuste ochtend ervoor gekozen diep van binnen voor altijd het kleine jongetje te blijven. En trachtte hij nog meer zichzelf en anderen het geluk toe te schrijven. De rest is geschiedenis.